Παρακολουθώ την ομάδα μου που το καιρό που ήμουν 10 χρονών. Επήα σε ούλλα τα γήπεδα της Κύπρου σχεδόν..Μακάρειο, παλιό και νέο ΓΣΠ, Παπαδόπουλος, Αμμόχωστος, Δασάκι, Παφιακό, Κυπερούντα, Τσίρειο, ΓΣΖ, σε τζίνο στη Λάρνακα που έπαιζε η Ομόνοια Αραδίππου που ήταν 1η κατηγορία.
Οι απογοητεύεσεις ήταν τόσες πολλές που πολλές φορές εσκέφτηκα "γάμησε τα ρε φίλε, εν αξίζει". Όμως ποτέ μου δεν το έκαμα επειδή για μένα η ομάδα μου εν κάτι σαν το ναρκωτικό, εν οι 2 ώρες της εβδομάδας που περιμένω να έρτουν, εν η δική μου ώρα. Εσείς που θκιαβάζετε είμαι σίουρος ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Τζε όμως εχτές που επήα να δω την ομάδα μου, έφτασα στο αμήν. Τόσες θυσίες, τόσα λεφτά, τόσες ώρες, τόσες χαρές, τόσα χαμόγελα εχτές ήταν το όριο.
Δεν γίνεται "οπαδός" της ομάδας ο οποίος τα τελευταία χρόνια να συνεχίζει το ίδιο τροπάριο να τον αφήνουν να ερκέται μάππα. Δεν γίνεται τούτος ο τύπος να βρίζει μανάδες παικτών της ομάδας του, μανάδες παικτών διαιτητών και προπονητών να ΡΙΧΝΕΙ μπουκάλια μέσα στο γήπεδο, να μπλέκεται σε καυγάδες με οπαδούς της ομάδας που υποστηρίζει και όλα αυτά μπροστά στα μάτια του προέδρου και των υπόλοιπων μελών του Δ.Σ και να μην του λέει κανένας τίποτε.
Οι δικαιολογίες "εν κολλήτος του προέδρου" "παίζουν πιλόττα ούλλη μέρα με τον πρόεδρο", "βάζει πολλά λεφτά για την ομάδα τούτος" "έτσι εν ο χαρακτήρας του" εγώ γράφω τες στα παλιά μου τα παπούτσια για να μην σας πω τζε κάτι πιο ανήθικο.
Για μένα τούτος τζε οι όμοιοι του εν τα καρκινώματα της ομάδας μου, τζε η χτεσινή μέρα ήταν για μένα η απαρχή μια μάχης για να εξαλειφτούν έτσι ανθρώποι που τα γήπεδα..
Υ.Γ Εν φανερό για ποια ομάδα μιλώ, ενω οι οπαδοί που υποστηρίζουν την ίδια ομάδα είμαι σίγουρος ότι ξέρουν τζε για ποιον μιλώ...
No comments:
Post a Comment