Εθυμήθηκα τους τζερούς που επηέναμε στο γήπεδο 2-3 ώρες πριν για να έβρουμε θέση τάχα τζε εισιτήρια. Εθωρούσαμε 2 παιχνίδια τότε. Ήταν το παιχνίδι των νέων τζε μετά των μεγάλων.
Εθυμήθηκα στις αρχές του 90 που το Αμμόχωστος ήταν μιτσή για να χωρέσει τους Σαλαμιναίους. Εθυμήθηκα ένα παιχνίδι με την ΑΕΛ στο Αμμόχωστος το 93-94 μέσα στις βροχές, χειμώνα που εν μας εχωρούσε η κερκίδα (ενικήσαμε 1-0 με τέρμα του Αρτέμη στο 90).
Εθυμήθηκα ένα παιχνίδι με την Ομόνοια που ο κόσμος εστέκετουν γυρώ που το γήπεδο, πάνω στα αποδυτήρια, στις διπλανές πολυκατοικίες. Ε εν τούτα που εσκέφτουμουν τζε εμελαγχόλησα. Που επήαν τούτοι ούλλοι;;;
Τέλοσπαντων, κρίμα για την Ομόνοια τζε για το ΑΠΟΕΛ. Είδα μόνο την Ομόνοια εψές. Άμαν κάμνεις ζάππινγκ στο τέλος εν θωρείς τίποτε.
Η Ομόνοια έπαιξε όπως έπρεπε να παίξει...κλειστούς χώρους, συγκέντρωση στην άμυνα τζε να χτυπήσει την ώρα που πρέπει! Τζε τούτο έκαμνε ως το 66. Τζε που το 66-70 ως δια μαγείας οι παίκτες της Ομόνοιας ενομίζαν ότι επροκριθήκαν, η αυτοσυγκέντρωση μεταμορφώθηκε σε όνειρα, τζε οι Ουκρανοί εν εχάσαν ευκαιρία. Τζε μεν μου πείτε πάλε για τον Λεμονή ότι φταίει τζε πράσινα άλογα επειδή εν έκαμε αλλαγή. Πέτε μου ποιος προπονητής στον κόσμο μόλις προηγηθεί 2-0 η ομάδα του εκτός έδρας κάμνει αλλαγή;; Αφου ως τζίνη την ώρα η Μέταλιστ εν είσιε κάμει ευκαιρία. 100% ευθύνες στους παίκτες!~!!~
ΑΠΟΕΛ: Εν το είδα, δεν μπορώ να σχολιάσω τζε πολλά. Κρίμα όμως, πολλά κρίμα διότι έννε κάθε μέρα που μια Κυπριακή ομάδα αποκλείει μιαν Ισπανική. Χαμένες ευκαιρίες άκουσα, χαμένο πέναλτυ. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο όμως. Ως του χρόνου καλήν υπομονή.
Αυτά προς το παρών. Καλήν υπομονή με Αβρααμίδες, Πογιατζήδες, καθηγητές διαιτησίας τούτη την εβδομάδα τζε που Δευτέρας λέμεν τα ξανά.
