Συνένοχοι είμαστε όλοι

Ο Άρης δεν θέλει (;;) τον τίτλο διότι το πρίμ που ετάξαν εν πιο ψηλό που τα λεφτά που θα πιάσουν που την ΚΟΠ για την κατάκτηση.

Η Σαλαμίνα ήθελε ισοπαλία για να σιγουρέψει την άνοδο στην Α' κατηγορία.

Η Αραδίππου δεν ήθελε με τίποτα ήττα διότι με ενδεχόμενη νίκη της Αναγέννησης, θα έμενε έξω από διεκδίκηση της ανόδου.

Η Αναγέννηση ικανοποιόταν και με ισοπαλία με δεδομένο ότι η Αραδίππου δεν θα κέρδιζε αφού παίζει για 2 αποτελέσματα την ερχόμενη εβδομάδα.

Και καλά μαντέψατε ότι τα παιχνίδια-κωμωδία ήρθαν Χ.

Το αστείο όμως είναι το τι θα γίνει την ερχόμενη αγωνιστική..

Ο Άρης είπαμε δεν θέλει πρωτάθλημα..η Σαλαμίνα θέλει όμως;;;

Η Αναγέννηση και η Αραδίππου μπορούν να αντεπεξέλθουν στα οικονομικά δεδομένα της Α'κατηγορίας; Ποιά από τις δύο ΔΕΝ θα θέλει να βγεί;

Για γέλια και για κλάματα...

Η αργή και βασανιστική φάση

΄Ηταν γύρω στο 87ο λεπτό, όταν η άμυνα της Ανόρθωσης κάνει 3 συνεχόμενα λάθη σε μια φάση. Η μπάλα φτάνει στον Σέρβο "φονιά" ο οποίος απευθείας κάνει το ψηλοκρεμαστό σούτ και κρεμάει τον τερματοφύλακα της Ανόρθωσης. Αργά και βασανιστικά η μπάλα καταλήγει προς τα δίκτυα και ο Απόλλωνας προς τον τελικό. Οι προπονητές και παράγοντες του Απόλλωνα πετάσσονται από τις θέσεις τους έτοιμοι να πανηγυρίσουν. Οι οπαδοί της Ανόρθωσης κρατούν τα μαλλιά τους, ενω το ball boy γυρίζει πλάτη για να μην δει τη μπάλα να καταλήγει στα δίκτυα. Η μπάλα σκάει περίπου έναμιση μέτρο πριν τη γραμμή και η αγωνία είναι στο κατακόρυφο. Τα συναισθήματα σε χρόνο dt αλλάζουν, όταν η μπάλα σκάει και περνάει πάνω από το δοκάρι. Οι φίλοι της Ανόρθωσης πιστεύουν ότι μπορούνε ακόμα για την πρόκριση. Οι φίλοι του Απόλλωνα δεν μπορούν να πιστέψουν και αρχίζουν να βλέπουν εφιάλτες.
Οι 11 του γηπέδου όμως είχαν διαφορετική άποψη. Είχαν πάθος και θέληση και το πίστεψαν. Συγχαρητήρια στον Απόλλωνα για μια τεράστια νίκη! Λίγες ομάδες καταφέρνουν να κερδίσουν την Ανόρθωση στο Παπαδόπουλος και πολύ λίγες θα μπορούσαν να γυρίσουν ένα παιχνίδι τέτοιο. Άξιος στον τελικό.

Όσο για την Ομόνοια, τι να πώ;
Ότι ο Λάρκου που ξαφνικά έγινε προπονητάρας από τα ΜΜΕ σε 3 εβδομάδες θα είναι οι ίδιοι που θα τον φάνε είτε στον τελικό είτε του χρόνου;

Ότι ο Λούα Λούα θυμίζει μου τους παλιούς καιρούς που παίζαμε μπάλα στην γειτονιά τζε ο "καλός" μας έπιανε την μάππα τζε δεν επασάρισκε ποτέ κανενού, έκαμνε τρίπλες μέσα στην περιοχή τζε εβουρούσε πολλά;

Ότι οι Ομονοιάτες ανακαλύψαν θεωρίες συνομωσίας για να μην πάνε στον τελικό ενώ ζήτημα είναι αν εκάμαν 2 ευκαιρίες όλο το 90λεπτό.

Ότι οι αντί-Ομονοιάτες φωνάζουν ότι ευνοήθηκε η Ομόνοια λόγω αποβολής του Πέτροβιτς;


Τελικά, τελικός Απόλλων - Ομόνοια. May the best team win!

Μεγάλωσα, δεν άλλαξα, δεν έβαλα μυαλό

Υπάρχει ένα σύνθημα που πάει "Μεγάλωσα, δεν άλλαξα δεν έβαλα μυαλό...".

Λοιπόν, εγώ μεγάλωσα στη δεκαετία του 80. Στην Κύπρο όλο μου το σόι ήταν με τη Σαλαμίνα, οπόταν δεν είχα επιλογή.
Στο εξωτερικό, διάλεξα τις ομάδες μου σε σχέση με ποδοσφαιριστές που μου άρεσαν.

Στην Ισπανία, έγινα με την Ρεάλ λόγω του Εμίλιο Μπουντραγιένο
Στην Ιταλία με έιχε κερδίσει αρχικά η Νάπολι λόγω του Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά μετά έγινα με τη Γιουβέντους λόγω Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Στην Αγγλία έγινα με την Μάντσιεστερ λόγω του Μάρκ Χιούζ
Στην Ελλάδα, έγινα Παναθηναϊκός λόγω του μεγάλου "μικρού" Δημήτρη Σαραβάκου.

Όλα αυτά στα μέσα του 80.
Σήμερα έχω σταματήσει να ασχολούμαι με το Ισπανικό πρωτάθλημα. Ακόμη συμπαθώ τη Ρεάλ αλλά δεν μου κάνει διαφορά αν κερδίσει ή χάσει. Αντιθέτως χαίρομαι το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει η Μπαρτσελώνα.
Στην Ιταλία, αν με ρωτήσετε ποια ομάδα είναι πρώτη στη βαθμολογία δεν θα ξέρω να σας απαντήσω. Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον από τα τέλη του 90.
Στην Αγγλία, εξακολουθώ να υποστηρίζω φανατικά την Μάντσιεστερ. Ίσως επειδή βρίσκω πιο "αγνό" το πρωτάθλημα χωρίς πολλές εξωτερικές επιρροές.

Πάμε τώρα και στην Ελλάδα..φανατικός Παναθηναϊκος. Δεν έχανα παιχνίδι ακόμη και όταν ήμουν Αμερική και έπρεπε να πληρώσω συνδρομητική υπηρεσία για να βλέπω την ομάδα από την μικρή οθόνη του λάπτοπ. Ήξερα και ξέρω τα πάντα για τη διαθφορά του Ελληνικού ποδοσφαίρου..για τον Βαρδινογιάννη, το Κοσκωτά, τον Σαλιαρέλη, τον Κόκκαλη και τους σημερινούς Μαρινάκη και Μπέο.
Φέτος είχα παρακολουθήσει όλα τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού, μέχρι το Καραϊσκάκη. Εκεί είπα "γάμησε τα φίλε, δεν αξίζει" και δεν ξαναείδα παιχνίδι του Ελληνικού πρωταθλήματος. Γελάω μόνο με τους ηλίθιους που ακόμα ασχολούνται. Δεν είμαι όπως τους άλλους που θα ξεχωρίσω μεταξύ Παναθηναϊκους, Ολυμπιακούς, Αεκτζήδες, Παοκτζήδες, Αρειανούς. Όλοι η ίδια ράτσα είναι...και όπως είπε και πολύ σωστά ο Δώνης χτές το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα μπουρδέλο.

Πολύ σωστά κ. Δώνη, εσένα περιμέναμε να μας το πεις. Έγω δεν σας λυπούμαι καθόλου. Όταν έπρεπε να ψηφίσει η ομάδα σου για να φύγει ο Μαρινάκης από την προεδρία της Σούπερ Κλίκας σφυρίσατε αδιάφορα. Ο Μαρινάκης και ο κολλητός του ο Μπέος τώρα θα πάνε Ευρώπη σίγουρα. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που λυπήθηκα που πήρε το κύπελο η ΑΕΚ. Πολύ θα ήθελα να μην βγει Ευρώπη ο Μπέος και ο Ολυμπιακός Β'. Από την άλλη όμως, χάρηκα διότι το κύπελο το σήκωσε ένας παίκτης, κόσμημα, ένας παίκτης που άξιζε ένα τίτλο διότι πάντα ήταν κύριος στο γήπεδο. Δεν έφτυσε αυτούς που τον ανάδειξαν όπως κάποιους άλλους (βλ. Νικοπολίδης) και είχε το σεβασμό όλου του Ελληνικού κοινού.

Ο χτεσινός τελικός κυπέλου ήταν το τελευταίο παιχνίδι στην Ελλάδα με το οποίο ασχολούμαι πραγματικά. Ίσως, ίσως να δω τα παιχνίδια του Ολυμπιακού Βόλου στα πλεύ όφφς διότι πολύ θα ήθελα να δω Παοκτζήδες, Παναθηναϊκους ή Αεκτζήδες για μια φορά να δικαιολογήσουν τη βία δίνοντας ξύλο σε αυτόν που του αξίζει.

Μεγάλωσα, άλλαξα και έβαλα μυαλό. Δεν έχω την υπομονή και τον χρόνο να ασχολούμαι με μπουρδελοπρωταθλήματα. Πότε θα σταματήσω με το κυπριακό Μπουρδελοπρωτάθλημα εξαρτάται από το πόσα γρήγορα θα υιοθετήσουμε τα καμώματα των Ελλήνων...