Σάπιοι ανθρώποι, σάπιο σύστημα, σάπια χώρα

Μεγάλωσα σε μια πόλη αρχές δεκαετίας του 80 όπου αν δεν υποστήριζες την Ομόνοια ή το ΑΠΟΕΛ τότε ήσουν ένας από τους ελάχιστους. Η περηφάνια όμως που έβλεπα στο πρόσωπο της οικογένειας μου προς υποστήριξη της Νέας Σαλαμίνας Αμμοχώστου δεν μου άφηνε άλλη επιλογή.

Πέρασα τα περισσότερα Σαββατοκύριακα μου από τα τέλη του 80 και έπειτα είτε σε ένα γήπεδο, με ένα κασκόλ και μια ερυθρόλευκη φανέλα είτε με το ραδιοφωνάκι στο αυτί. Άλλοτε στο Αντώνης Παπαδόπουλος και πιο μετά στο ιδιόκτητο μας γήπεδο, το στάδιο «Αμμόχωστος». Λατρεμένη ανάμνηση από τότε ήταν η γιορτή των 40χρονών της Νέας Σαλαμίνας στο χωράφι του Τσιακκιλερού όταν είχα τη τύχη, παιδάκι τότε 8 χρονών να γνωρίσω από κοντά τους παιδικούς ποδοσφαιρικούς μου ήρωες.

Πέραν από 3 καλές πορείες στις αρχές του 90 και την κατάκτηση του κυπέλου, δυστυχώς οι αναμνήσεις που έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου είναι οι φωνές, οι διαμαρτυρίες και οι αδικίες που πιστεύω ότι πέρασε αυτή η ομάδα.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

• Τον ημιτελικό του κυπέλου με την ΑΕΛ το 1988 όταν ο διαιτητής άφησε το παιχνίδι να παίζεται μέχρι να σκοράρει και να προκριθεί η ΑΕΛ;
• Το παιχνίδι με την Ανόρθωση στο Αντώνης Παπαδόπουλος με τα 9 λεπτά καθυστέρηση του Χατζηστεφάνου και τη λήξη του παιχνιδιού μόλις σκόραρε η Ανόρθωση;
• Το πιο αστείο πέναλτυ που έδωσε ο Βραχίμης Σκορδής όταν ο Πόλυς Βλάχος άγγιξε στην περιοχή το Γιάννο Ιωάννου του ΑΠΟΕΛ;
• Την ακύρωση γκόλ για οφσάιντ από σουτ που έκανε ο Κύπρος Τσιγκέλης από τα 40 μέτρα στο ΓΣΖ όταν παίζαμε με τον Πεζοπορικό;
• Την ακύρωση του εντυπωσιακού γκόλ-κόρνερ του Πάμπη Ανδρέου και πάλι όταν παίζαμε με τον Πεζοπορικό στο Αμμόχωστος;
• Την καταδικαστική και εξοντωτική τιμωρία που επιβλήθηκε στον Κόκο Ηλία από την Δικαστική της ΚΟΠ και τα δύο μέτρα δύο σταθμά που παρατηρήθηκαν για τιμωρίες άλλων ποδοσφαιριστών;

Τα παραδείγματα πάμπολλα, αλλά η αδικία αυτή ήταν μέρος της καθημερινής μας ζωής. Και με εμάς πρωτεργάτες η Νέα Σαλαμίνα δίκαια κέρδισε τη δεκαετία αυτή τον τίτλο της μεγάλης ομάδας. Και μαζί με τον τίτλο αυτό ήρθαν και τα πιο ευνοϊκά σφυρίγματα από τη διαιτησία και η καλύτερη αντιμετώπιση, όπως γίνεται με όλες τις μεγάλες ομάδες.

Την αίγλη αυτή τη χάσαμε με τις 4 διαβαθμίσεις. Τα λάθη πληρώνονται, και ο λάθος σχεδιασμός και η αδυναμία της ομάδας μας οδήγησε στη Β’ κατηγορία.  Πάλι με μπροστάρη τον κόσμο περάσαμε τις δύσκολες στιγμές της δεκαετίας του 2000 και φτάσαμε στη δεκαετία του 2010 όπου προσπαθούμε να ανακτήσουμε τη δυναμική μας σαν μεγάλη ομάδα που είμαστε. Και το κάνουμε παίζοντας τίμια και θα το κάνουμε μέχρι να το καταφέρουμε.

Επειδή όμως στην αδικία είμαστε  συνηθισμένοι, δεν μας έκπληξε καθόλου η τελευταία απόφαση της Δικαστικής της ΚΟΠ να μην κατακυρώσει το παιχνίδι με την ΑΕΛ στη δική μας ομάδα, σε μια απόφαση σκάνδαλο. Μια απόφαση που είχε προηγούμενο, μια απόφαση που ακόμη και οι ίδιοι οι οπαδοί της ΑΕΛ ήταν σίγουροι ότι θα έχαναν.

Όμως επειδή ζούμε στην Κύπρο, και επειδή οι νόμοι και οι κανονισμοί είναι απλώς εισηγήσεις, και επειδή ζούμε με σάπιους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θα πει τιμιότητα στη ζωή τους, τότε φυσικό επακόλουθο είναι και οι σάπιες αποφάσεις. Δεν είναι τόσο οι 3 βαθμοί που δικαιούμασταν βάσει κανονισμών, όσο είναι η σκέψη ότι τίποτα σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν θα είναι δίκαιο. Είναι η σκέψη που βασανίζει τον κάθε Σαλαμιναίο στα εξής ερωτήματα;

1. Ποια θα ήταν η απόφαση αν στη θέση της Σαλαμίνας ήταν το ΑΠΟΕΛ, η Ανόρθωση ή η Ομόνοια;
2. Ποια θα ήταν η απόφαση αν το παιχνίδι το κέρδιζε η Σαλαμίνα στο γήπεδο και έκανε ένσταση η ΑΕΛ για αντικανονική συμμετοχή ποδοσφαιριστή της Σαλαμίνας;

Και το πιο βασανιστικό από όλα είναι ότι οι πλείστοι από είμαστε σίγουροι για τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και αυτό απλώς είναι μια υπενθύμιση ότι το παιχνίδι παίζεται είτε στο παρασκήνιο είτε βρώμικα στο γήπεδο.

Δυστυχώς ζήσαμε να το δούμε και αυτό. Δύο φορές μας κλέψανε την ίδια μέρα. Ναι, κύριοι έχουμε και εμείς το δικαίωμα της ισότητας στο χώρο που ονομάζεται Κυπριακό Ποδόσφαιρο. Και οι κανόνες είναι σαφείς. Είτε αυτοί πρόκειται για αντικανονική συμμετοχή ποδοσφαιριστή είτε αυτο πρόκειται για καθαρό πέναλτι και αποβολή μπροστά στα μάτια του διαιτητή.

Αυτά δεν μας λυγίζουν. Απλώς μας κάνετε πιο δυνατούς. Επειδή εμείς δεν είμαστε με τη Σαλαμίνα διότι είναι της μόδας. Εμείς είμαστε με τη Σαλαμίνα διότι πρόκειται για ένα ιστορικό σωματείο που αναδείχθηκε από τους κόπους και τους μόχθους των παππούδων μας και αποτελεί για εμάς τον φάρο και την ελπίδα για την επιστροφή μας στην αγαπημένη μας Αμμόχωστο. Διότι κύριοι, όσα πρωταθλήματα, όσους τίτλους και να κερδίσουν οι ομάδες σας, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΦΟΡΑΩ ΤΗΝ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ.