Φωτίες στις κερκίδες, φωτιά στο πρωτάθλημα..

Στις πόσες φορές αποχώρησης διαιτητή διακόπτεται ένα παιχνίδι;

Εξαρτάται από την ομάδα.

Τι άλλο δηλαδή έπρεπε να γινεί στην κερκίδα της Ανόρθωσης για να διακοπεί το παιχνίδι; Θυμίζω ότι πέρσι ο Τρύφωνος διάκοψε το παιχνίδι ΣΑΛΑΜΙΝΑ - ΑΠΟΕΛ για 3 φωτοβολίδες. Σήμερα είδαμε φωτιές, φωτοβολίδες, αντικείμενα, βρισιές και το παιχνίδι συνεχίστηκε μέχρι τέλους. Ναι, συμφωνώ είναι κρίμα να μην τελειώνουν τα παιχνίδια, όμως εμείς δεν είμαστε κρίμα; Γιατί πρέπει να καθόμαστε να βλέπουμε αυτές τις εικόνες κάθε εβδομάδα. Πότε επιτέλους θα σταματήσουν;

Και για να μην νομίζουν οι Ανορθωσιάτες ότι τα έχω μαζί τους αναφέρω ότι τα ίδια είπα και για την Ομόνοια όταν αντικείμενο χτύπησε τον Κούλλη Παύλου στον αγώνα με την Πέγεια. Τα ίδια και για τον Απόλλωνα, τα ίδια θα πω και για το ΑΠΟΕΛ όταν κάνουν επεισόδια οι οπαδοί του.

Πάμε και στα ποδοσφαιρικά. Σήμερα μόνο ΑΕΚ Λάρνακας. Επειδή το αξίζει. Ήμουν και έγω ένας από αυτούς που αμφισβήτησα την ΑΕΚ πριν αρχίσει το πρωτάθλημα και αναγνωρίζω το λάθος μου. Τελεία και παύλα. Ούτε θριαμβολογίες ούτε τίποτε περισσότερο. Τούτα είναι για τους δημοσιογράφους. Οι ίδιοι που παρομοιάζουν τον Τον Καάνεν με τον Μουρίνιο (τρόπος του λέγειν ε) είναι οι ίδιοι που πρώτοι θα τον αποδοκιμάζουν όταν δεν θα πηγαίνει καλά η ΑΕΚ. Διότι κακά τα ψέματα, σε κάποια φάση θα πέσει η απόδοση, θα χαθούν και παιχνίδια, θα υπάρξουν και μουρμούρες. Ίσως φέτος, ίσως του χρόνου. Και τότε θα ξεχάσουν όλοι το έργο του Τον Κάανεν.

Απλώς έτσι πρόχειρα σας θυμίζω τους αναμορφωτές Φον Χέιζεν και Κρισμάρεβιτς, τον Ούχριν, τον Λεμονή και πολλούς άλλους...

Κούρσα για ένα άλογο;

Οι βαθμοί, η αγωνιστική συμπεριφορά, η πληρότητα σε όλες τις γραμμές του ΑΠΟΕΛ το χρίζουν σαν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για το πρωτάθλημα.

Ο δρόμος για το πρωτάθλημα είναι μακρύς όμως. Το σύστημα με τα πλέυ-οφφ (ΑΚΑ Θεέ μου τι μαλακία εσκεφτήκαν τούτοι της ΚΟΠ για να φκάλουν ούλλοι πιο λεφτά) δεν σε αφήνει να καθησυχάζεις. Με λλία λόγια και με 6 βαθμούς διαφορά να πάει στα πλέυ οφφ το ΑΠΟΕΛ τα πάντα παίζονται. Γιατί; Διότι έχεις να παίξεις 6 ντέρμπυ. Άμαν παίζεις με την Ομόνοια η τριπλή παραλλαγή είναι πάντα μέσα άσχετα από την αγωνιστική κατάσταση των ομάδων. Οπόταν εύκολα οι 6 βαθμοί μπορεί να γίνουν 0.

Που την άλλη, το ΑΠΟΕΛ είναι σχεδόν φορμαρισμένο από την αρχή του πρωταθλήματος. Σε κάποια φάση, είτε αργά είτε γρήγορα θα κάμει την κοιλιά του. Είναι σχεδόν αδύνατο να πάει έτσι ούλλο το πρωτάθλημα.

Η Ομόνοια όμως τι μας έδειξε; Απολύτως τίποτα. Και δεν κολώνω να πω ότι με το ποδόσφαιρο που παίζει αν η Ομόνοια ήταν μια άλλη ομάδα, π.χ ο Ολυμπιακός τότε θα ήταν στη θέση που είναι ο Ολυμπιακός σήμερα.

Η Ανόρθωση δεν την υπολογίζω καν για πρωταθλητισμό. Απλά δεν μπορεί. Θα παίξει όμως για την δεύτερη θέση μέχρι τέλους.

Η ΑΕΚ εντυπωσιάζει. Μπορεί όμως να πάει έτσι μέχρι το τέλος; Έχει το βάθος στον πάγκο; Έχει την εμπειρία πρωταθλητισμού; Θα την παίξουν οι διαιτητές στα ίσα όταν πρέπει (αρχής γενομένης από το παιχνίδι με την Ανόρθωση την Κυριακή); Αμφιβάλλω.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΑΠΟΕΛ είναι αυτή τη στιγμή η πιο πλήρης ομάδα του πρωταθλήματος. Όποιος δεν το παραδέχεται είτε δεν ζει στην Κύπρο είτε εθελοτυφλεί. Το ζήτημα για μένα είναι ότι για να έχει σίγουρο το πρωτάθλημα θα πρέπει να προσέξει να χάσει το μίνιμουμ των βαθμών όταν θα κάνει την κοιλιά του (υπολογίζω Ιανουάριο-Φεβρουάριο) και να πάει στα πλεύ οφφς με τη μάξιμουμ διαφορά. Σε παιχνίδια όπου απόδειξε ότι ξέρει να κερδίζει και σε παιχνίδια που ακόμα και με ισοπαλίες θα το φέρνουν πιο κοντά στον πρωταθλητισμό.

Έχω πρόβλημα

Γιατί ασχολούμαστε τόσο πολύ με το ποδόσφαιρο; Γιατί ακολουθούμε τις ομάδες μας κάθε εβδομάδα; Γιατί το ποδόσφαιρο είναι θέμα καθημερινής συζήτησης;

Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω στις ίδιες αυτές ερωτήσεις που κάνω και εγω στον εαυτό μου κάθε Σαββατοκυρίακο. Εγω να ταξιδεύω 100 περίπου χιλιόμετρα, να δίνω το αντίτιμο του season ticket, να χάνω 3-4 ώρες του Σαββατοκυρίακου μου που θα μπορούσα να το αφιερώσω στην οικογένεια μου για να κάνω τι; Για να δω 90 λεπτά άσχημου θεάματος, να νευριάσω με τους ποδοσφαιριστές της ομάδας μου, να ακούσω τις μαλακίες της κερκίδας, να με πάρουν τα νεύρα μου με τον διαιτητή και να πάω σπίτι κουρασμένος και χωρίς όρεξη.

Είναι βίτσιο; Είναι μαζοχισμός; Είναι απλώς η δικαιολογία που θα μας απορροφήσει έστω και για λίγο από την καθημερινή βαρετή ρουτίνα; Είχα μια κρυφή ελπίδα ότι τούτη η αρρώστια θα μου επερνούσε λίγο όσο εμεγάλωνα..όσο η ομάδα μου εσυνέχιζε να χάνει, όταν η ομάδα μου έπεσε στη Β' κατηγορία..αλλά δεν βλέπω σωτηρία..

Έχω πρόβλημα.